Citizens, Equality, Rights and Values programme – European Commission (europa.eu)
Το εν λόγω άρθρο γράφτηκε το 2014..Μόλις το 2024 καθιερώθηκε από την ελληνική κυβέρνηση νόμος για την υποστήριξη των ελεύθερων επαγγελματιών -μητέρων.
H θέση της γυναίκας στην Ελληνική Κοινωνία
Αρχική προσέγγιση – Παρατήρηση
Προσπαθώντας να εξιχνιάσουμε τους ρόλους της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία , και δη στην ελληνική, όπου έχουμε την ίδια εμπειρία, θα διακρίνουμε τον ρόλο της γυναίκας -εργαζόμενης, τον ρόλο της γυναίκας -μητέρας, καθώς και άλλους ρόλους που έχουν να κάνουν με την ηλικία και την ερωτική ζωή του υποκειμένου.
Για να εντοπίσουμε τη σεξιστική διάκριση που συντελείται εις βάρος του γυναικείου φύλου, θα ασχοληθούμε με τους δύο πρώτους ρόλους , αυτούς της εργαζόμενης και της μητέρας.
Αρχικά, βασιζόμενες στην διακήρυξη των δικαιωμάτων του παιδιού, κάθε παιδί έχει δικαίωμα κατά τα πρώτα στάδια της ανάπτυξής του να θηλάσει , ώστε να διασφαλιστεί η υγεία του και η ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. Μέχρι και ο Χριστός θήλασε, βλέποντας τις εικόνες της Παναγίας και του Θείου βρέφους.
Σ’αυτό το πρώιμο στάδιο της ανάπτυξης, συντελείται η μεγαλύτερη διάκριση και δη σεξιστική, καθώς η γυναίκα-μητέρα ενώ θέλει να παράσχει στο παιδί της αυτό που δικαιωματικά του ανήκει, και γνωρίζουμε ότι τα μωρά θηλάζουν κάθε 15΄, η εργαζόμενη δεν τυγχάνει ενός προστατευτικού πλαισίου για την γαλουχία του τέκνου. Εδώ αναφερόμαστε στις εργαζόμενες ελεύθερους επαγγελματίες και μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, καθώς για τις δημοσίους υπαλλήλους ένα τέτοιο πλαίσιο υπάρχει, αν και χρήζει βελτίωσης. Θα πρέπει ακόμη να λάβουμε υπ’όψιν μας και άλλες κατηγορίες εκτός εργασιακού στίβου όπως οι άνεργες , οι φοιτήτριες καθώς και οι γυναίκες με προβλήματα υγείας.
Συνεπώς, κατά την περίοδο που μια γυναίκα γίνεται μητέρα, δεν υπάρχει θεσμοθετημένο πλαίσιο ασφαλές να την υποστηρίξει σε αυτό το απόλυτα φυσικό της καθήκον. Αντί δηλαδή η μητρότητα να θεωρείται αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας, και να διασφαλίζεται ένα ασφαλές περιβάλλον/πλαίσιο υποστηρικτικό, φτάνουμε στο σημείο η εγκυμοσύνη και η γέννηση ενός παιδιού να θεωρούνται αδυναμία.
Συνέπεια αυτής της πραγματικότητας είναι οι γυναίκες που δεν έχουν οικογενειακή υποστήριξη, να καλούνται να επιβιώσουν υπό αντίξοες συνθήκες, και να υποφέρουν αυτές και τα παιδιά τους.
Επιπροσθέτως, λόγω της ελλιπούς ενημέρωσης των υπολοίπων τμημάτων της κοινωνίας, η μητρότητα αντιμετωπίζεται στερεοτυπικά, πολλές φορές σαν ατυχής επιλογή μιας γυναίκας και όχι με ύψιστο σεβασμό όπως της αρμόζει. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι η έλλειψη αλληλεγγύης από τα υπόλοιπα κοινωνικά υποκείμενα, ακόμη και από τις νέες γυναίκες, που είναι εν δυνάμει οι επόμενες μητέρες. Εδώ κυρίως μπορούμε να διακρίνουμε την σεξιστική διαπαιδαγώγηση, που αντιμετωπίζει κυρίως την γυναίκα ως αντικείμενο ηδονής, εν δυνάμει παραγωγικό άτομο εργάτρια-καριερίστρια, αλλά ως μητέρα χάνει την αξία της.
Οι μητέρες και κατ’επέκταση τα παιδιά, αντί να είναι οι ύψιστες προτεραιότητες της κοινωνίας, αντιμετωπίζονται ως αναγκαίο κακό. Δεν υπάρχει ποιοτικός χώρος, ενώ ακόμη και οι παιδικές δομές είναι απαρχαιομένες και ακατάλληλες , ως αντικαθρέπτισμα της όλης απαξίωσης.
Αξιακά συνεπώς, μόνο το ανδρικό μοντέλο και ο,τι ανταποκρίνεται σε αυτό έχει παγιωθεί σαν επιτυχές, ενώ ό,τι έχει να κάνει με την γυναικεία φύση αφήνεται στο περιθώριο, αποσιωπάται ή εκμαυλίζεται..